Prashant Tamang weds Martha Aley (Geeta)

| Feb 23, 2011 

However secret Prashant Tamang wanted to keep his wedding, he couldn’t escape media following him. After all, who (mostly Nepalis) wouldn’t be interested in following his fame? We Nepalis may have forgotten him as an Indian competition (Indian Idol) winner as by now he now has become our own Nepali Idol. Or to put it simply, we don’t find it comfortable following him as Indian Idol anymore. He is our very own Nepali Star now. First with his best Nepali songs and now with some Nepali Movies, prashant Tamang has simply rocked our Nepali world. And as a part of following him, we couldn’t hold ourselves from giving a buzz about his marriage.

Yes, Prashant Tamang is no more a bachelor now. The Darjeeling based Nepali boy tied nuptial relations with Martha Aley (Geeta) on 16th February 2011 at Dimapur, India.

So who is that lucky girl?

Martha Aley, 25 years old, familiarly known as Geeta was born and brought up in Kohima, where she did her schooling from Little Flower School and completed her HSSLC from Livingstone Higher Secondary School, Dimapur, and graduated from SD Jain. Geeta originally hails from Dimapur Nagaland. Her father is serving as sub inspector in Nagaland Police and mother is a D.O with LIC. Geeta works as a flight attendant in a reputed Airline.

Prashant Tamang came across Geeta Aley during one of his tours to Dimapur, Nagaland. Their instant friendship turned to love and finally reached up to their marriage. According to some sources, Prashant Tamang also celebrated this Valentine’s Day at Niathu Resort there in Dimapur.

The wedding reception took place on February 17 and was attended by close friends, relatives and some well wishers. The couple will reportedly settle down in Darjeeling.

Prashant Tamang’s recent movie “Gorkha Paltan” brought him into the Nepali Movie Industry limelight. Unexpected, be it the singers existing fame among the community or be it his acting skills, the singer was successful in winning the hearts of Nepali movie goers. But his success in Nepal and movie stuffs should make another story.

For now, we at Nepali blogger want to wish the newlywed couple a very happy married life.

Deepak Bista got hitched to Ayasha Shakya

We may be proud with the centuries we live in and the advancements we have been through but our acts (or blame that on society) are still primitive, old fashioned and rather conservative. One much talked about problem our society is deeply rooted with is the classification of people in terms of their caste. But unlike many those who can’t dare to change this, here come our very own popular athletes to take the step and set an example. Taekundo Player Deepak Bista got hitched to another taekwondo star Ayasha Shakya setting an example of Inter-caste marriage. The private ceremony took place on Sunday at Budhanilkantha temple in the presence of close friends and some relatives.

This inter-caste marriage of high profile athletes was totally against families of both the players. But Deepak Bista believes they are both from Nepali Cast and that shouldn’t make any issue. “We are capable of making decisions for ourselves and we will prove that we made a right decision by becoming exemplary couple” Bista said speaking to republica. Bista and shakya transformed their six-year-long secret affair into married relations ignoring all the disagreements from parent’s side with respect to the inter-caste. This has not only given a meaningful direction for relationship but also set the couple to be an exemplary one (in case one talks about the inter-caste marriage stuff).

Deepak Bista, 34 is No. 1 taekwondo Player of South Asia and jewel of Nepal. Winning gold medals in the 2011 edition of the South Asian Games, Bista became the first player to win four consecutive golds in SAG. According to bista, he fell in love with shakya while training for 2006 South Asian Games. Bista won gold in the 2006 SAG while Shakya got a silver. Shakya also won a gold in the 2011 edition.

Bista who is considering retirement owing to injuries is more serious about Shakya’s career prospects. He is willing to support Shakya vigorously with her career to succeed in her aim of winning Asian Games medal and qualifying for the Olympics.

We at Nepali Blogger extend our best wishes for their married life. We wish Ayasha Shakya be the third name in being qualified for the Olympics after two Nepali athletes, Bista and Sangina Vaidya. And lots of appreciation to the couple for setting an exemplary inter-caste marriage.

News and Image Via: Republica

डायमन्डले भने- गगनसिंहले टट्टु चढ्दैन कि!

विजयरत्न तुलाधर- नेपाल भाषाको फिल्म 'राजमती'मा सँगै काम गरेपछि निर्देशक नीर शाहले डायमन्ड शमशेर राणाको उपन्यासमा आधारित 'वसन्ती'मा पनि अवसर दिनुभयो। ऐतिहासिक फिल्ममा काम गर्ने चाहना थियो। पाउँदा खुशी लाग्यो। 'वसन्ती' पहिला पनि पढेको थिएँ। फिल्म नै बनाउन लागेपछि त फेरि पढ्नुपर्‍यो भनेर खोजेँ। अर्को भेटमा शाहले सचेत गराउनु भयो, 'निर्देशन विभागका कसैले पनि वसन्ती नपढ्नू!' उहाँले किन यसो भन्नु भयो भनेर कसैले पनि सोधेनौँ। सायद उहाँ आफ्नो एकल सोच फिल्ममा प्रस्तुत गर्न चाहनुहुन्थ्यो।
 २०५२ सालदेखि काम सुरु भएको 'वसन्ती' २०५७ सालमा रिलिज भयो। स्त्रि्कप्टको काममा म खासै सहभागी भइन। डायमन्ड शमशेर र नीर शाहले नै यो काम पूरा गर्नु भएको हो। मलाई लाग्छ संवादमा डायमन्ड शमशेरको प्रभाव बढी भयो भने पटकथामा नीर शाहको। सुटिङको तयारी हुँदै गर्दा पनि शाहले पटकथा परिवर्तन गर्नु भएको मलाई थाहा छ। सुटिङमा तीन/चार पटक डायमन्ड शमशेर आउनु भएको थियो। हामीसँग त फिल्मको बारेमा धेरै सोध्नु हुन्थेन। तर, शाहसँग फिल्मको कामबारे गफ भइरहन्थ्यो। 'वसन्ती'माथि धेरैले फिल्म बनाउन खोजे। तर, राणाले दिनु भएन। नीर शाहलाई पनि सुरुमा उहाँले अनुमति दिन इन्कार गर्नुभएको थियो। शाहले 'ह्यान्डसम' पारिश्रमिक दिने बताएपछि फिल्म बनाउने स्वीकृति त दिनुभयो। तर, उहाँको शर्त कडा थियो, 'गगनसिंहको भूमिका तपाई (नीर शाह)ले निर्वाह गर्ने भए दिन्छु।' शाहले 'हुन्छ' भन्नुभएछ। तर, त्यो भूमिकामा उहाँले राजेश हमाललाई खेलाउनु भयो। वचन अनुसारको पैसा दिए पनि भूमिका परिवर्तनको घटनालाई उहाँले कसरी मिलाउनु भयो थाहा छैन। तर, राजेश हमालको अहिलेसम्मकै उत्कृष्ट अभिनय देखियो फिल्ममा। राजेश र करिश्मा दुवैको कामको राणाले तारिफ गर्नुभएको थियो। शाहको छनोट ठिक लागेर नै सायद उहाँले केही गुनासो गर्नुभएन।
फिल्मको 'ट्रायल सो'मा राणाले गर्नुभएको कमेन्ट निकै घत परेको थियो मलाई। गगन सिंहको निवास 'वसन्त बाग'को सुटिङ कुरिनटारमा गरिएको थियो। त्यहाँ गगनसिंहले घोडा चढेको दृश्य खिच्नुपर्ने, भनेजस्तो घोडा पाइएन। खच्चड जस्तोबाटै काम चलायौं। फिल्म हेरेपछि उहाँले पक्रिहाल्नु भयो। 'गगन सिंहले टट्टु चाहिँ चढ्दैन कि!' भन्दा हामी नाजवाफ हुनुपरेको थियो।
कृतिमाथिको फिल्मसँग रचनाकार हम्मेसी सहमत हुँदैनन्। तर, राणा धेरै कुरामा सहमत हुनुहुन्थ्यो। 'फिल्ममा प्रेमकथालाई हाइलाइट गरियो। राजनीतिक घटनामा जोड दिइएको भए हुन्थ्यो,' भन्ने अभिप्राय चाहिँ उहाँले निकै पछिसम्म पनि प्रकट गर्नु भएको थियो।
पछि 'वीर गणेशमान' बनाउने सिलसिलामा अधुसन्धानको लागि उहाँसँग भेटेको थिएँ। उहाँले 'जेलबाट छुटेपछि सबैभन्दा पहिला 'गणेशमान सिंह जिन्दावाद!' भन्ने मान्छे म नै हुँ', भन्दा अचम्म लागेको थियो। फिल्ममा हामीले यो प्रसंग पनि राख्यौं। उहाँले नै एउटा घटनाको बारेमा हाम्रो बुझाइ परिवर्तन गरिदिनुभयो।
गंगालाल लगायतका चार सहिदलाई नरशमशेरले गोली हानेको हामीले सुनेका थियौं। फिल्ममा त्यही कुरा उतार्ने योजना थियो। 'यो एकदमै झुट हल्ला हो। नरशमशेरले मारेको होइन भन्ने प्रमाण नै दिनसक्छु,' उहाँले यसो भनेपछि हामीले नरशमशेरको आदेशमा अरूले नै गोली चलाएको दृश्य राख्यौं।
'वसन्ती' रिलिज भएपछि उहाँकै अर्को उपन्यास 'सेतो बाघ'माथि सिरियल बनाउने तयारी नीर शाहले गर्नुभएको थियो। शाह क्रियटिभ निर्देशक हुनुहुन्थ्यो। म पनि निर्देशकमध्ये एक थिएँ। यसको मुहूर्त पनि गरिएको थियो। मृदुला खनाल सिरियलकी मुख्य पात्रमा छानिएकी थिइन्। राणाले यो छनोटलाई 'पर्फेक्ट' बताउनु भएको थियो। पछि के के भएर सिरियल बन्न सकेन।
कृति पढ्न लेखिन्छ। 'वसन्ती' व्यापक पढिएको कृति हो। फिल्म बनेपछि कृति अझै बिकेको राणाले बताउनु भएको थियो। मलाई फिल्मले उपन्यासको मर्म उजागर नगरेको जस्तो लाग्दैन। नीर शाहसँग धेरै काम गरेँ। उहाँ यसमा जति खटेको मैले देखेको छैन। कथाको गहनता र रोमाञ्चकता त छँदैछ, शाहको अभिव्यक्ति कला पनि यसमा बिर्सन नमिल्ने पाटो हो। उपन्यासको रुपान्तरण जीवन्त होस् भनेर फाइनल प्रिन्ट तयार पार्दासम्म काँटछाट भएको थियो। सेन्सरको कारण कोत पर्वलाई 'रक्तरन्जित' देखाउन नसकेको चाहिँ हो। उपन्यासमा वर्णन गरेजस्तो भएन भन्ने केही प्रतिक्रिया पनि आएको थियो।

('वसन्ती'का मुख्यसहायक निर्देशक तुलाधरसँग सन्तोष रिमालले गरेको कुराकानी)

सन्त नेताको भावपूर्ण विदाइ (फोटो र भिडियोसहित)

काठमाडौं, फागुन २२ (नागरिक)- सन्त नेता कृष्णप्रसाद भट्टराईको राजकीय सम्मानकासाथ पशुपति आर्यघाटमा अन्त्येष्टि गरिएको छ। भट्टराईको पार्थिव शरीरमा गोपालप्रसाद भट्टराईका छोरा प्रमोदले दागबत्ती दिए। उनीसँगै अमिता कपाली र शरदसिंह भण्डारीले उनलाई सघाएका थिए। पशुपति आर्यघाटमा प्रधानमन्त्रीलगायत विभिन्न दलका शीर्ष नेता तथा हजारौं शुभेच्छुकहरुको बाक्लो उपस्थिति रहेको थियो।
to watch video click in this url below:
http://www.youtube.com/watch?v=SGOb8vPxyvw&feature=player_embedded

श्रद्धाञ्जलि दिन आएकालाई गाली By Salokya, on March 6th, 2011

“हेर हेर लाज नभा’का सालाहरु, २०५६ सालमा गिरिजाले घोक्र्याएर प्रधानमन्त्री पदबाट निकाल्दा कहाँ थियौ तिमेरु ? अहिले यहाँ आएर फूल चढाउन आउन लाज छैन ? त्यतिबेला कोही बोल्न सक्यौ तिमेरु ? अन्तर्घात गरेर चुनावमा हराउँदा एक शब्द बोल्न सक्यौ तिमीहरु ? अहिले आएर खुब महान नेता भनेर रुन आएका ?”
किसुनजीलाई अन्तिम श्रद्धाञ्जलि दिन दशरथ रंगशाला पुगेका कांग्रेस कार्यकर्ताहरुलाई यस्ता शब्दवाण प्रहार गरेर गाली गरिरहेका थिए सडक नेता लक्ष्मणसिंह खड्का। मरिसकेपछि सबले महान नेता भन्दै प्रशंसा गरिरहेका बेला कटु सत्य बोलिरहेका थिए यी ‘क्र्याक’ भनिने खड्काले।
रंगशाला र त्यस वरपर साथी बद्रीकुमार न्यौपानेले खिचेका फोटोहरु हेर्न भित्र आउनुस्।


हामी नेपालीहरुको एउटा फरक संस्कृति छ- हामी गुणदोषका आधारमा हैन, कसैलाई लहड कै भरमा मूल्याङ्कन गर्छौँ। प्रशंसा गर्नुपरेमा टाउकोमाथि चढाउँछौँ, गाली गर्नुपरेमा पातालै भासिने गरी गाली गर्छौँ। बाँचुन्जेल आलोचना गरिएकाहरु मरेपछि महान बनाइन्छन्। मरिसकेपछि त्यो व्यक्तिसँग आफूलाई जोड्दै ‘उहाँले मलाई यसो भन्नुभएको थियो, उसो भन्नुभएको थियो’ भन्छन्। मर्ने मरेर गइसके, हैन भनेर भन्ने को ?
सद्देहरु पागल बन्दा पागलले बरु सही बोल्ने रहेछ- एक साथीले टिप्पणी गरे।
कहिले पृथ्वीनारायण शाहको शालिकमा रंग पोतेर, कहिले शहीद गेटमा राष्ट्रिय झण्डा फहराएर त कहिले जीउभरी विभिन्न नारा पोतेर ‘बहुलाहा’ पाराले हिँड्ने भर्‍याङ चिह्न लिएर चुनावमा समेत उम्मेदवार बनिसकेका खड्काको गाली अझै कम भएको थिएन- भट्टराईले पार्टी परित्याग गर्दा सबैभन्दा खुसी हुने सुशील कोइराला थिए, गिरिजाबाबुको प्रतिद्वन्द्वी गए भनेर। भट्टराईलाई अन्तर्घात गरेर हराउने प्रमुख व्यक्ति सुशील कोइराला नै हुन्। एक शब्द बोल्न सक्छौ ऊविरुद्ध ?
उनको गाली सुनेर मान्छेहरु हाँसिरहेका थिए। बढी नै बोल्न थालेपछि नेविसंघका केटाहरु अगाडि आए। अनि उनको बोली रोकियो।

पुष्पगुच्छाको व्यापार।

a

बिबोइङ ब्याटलमा नट्ज क्रु भाग्यमानी

धरान, फाल्गुन १५ -
दोस्रो राष्ट्रिय बिबोइङ प्रतियोगिता काठमाडौंको नट्ज क्रु समूहले जितेको छ । धरानका ५ टोलीलाई पछाडि पार्दै नट्ज क्रुले शनिबार आठ हजार रुपैयाँ थाप्यो र ट्रफी उचाल्यो । स्थानीय अर्ज क्रु समूह दोस्रो स्थानमा रह्यो । उसले ४ हजार रुपैयाँ प्राप्त गर्‍यो ।

पछिल्लो समयमा सहरी नयाँ पुस्तामाझ पि्रय नृत्यशैली बनेको बिबोइङको प्रतियोगिता द पेस युनियनले यहाँ दोस्रोपटक गरेको हो । 'सहरका युवाहरू लागूपदार्थ सेवनतर्फ आकषिर्त भएका छन्, द पेसका अध्यक्ष सौरभ श्रेष्ठले भने, 'बिबोइङ नृत्यको माध्यमद्वारा उनीहरूमा राम्रो संस्कार ल्याउन चाहेका हौं ।' 

करिब पाँच घन्टासम्म चलेको प्रतियोगितामा छ समूहका ७२ बिबोइज थिए । धरानका ८ वषर्ीय आकाश राई उत्कृष्ट बिबोयर घोषित भए । चलचित्र निर्माता संघका अध्यक्ष राजकुमार राईले ब्याटल समूहहरूलाई पुरस्कार र प्रमाणपत्र हस्तान्तरण गरेका थिए ।

बि्रटिस गोर्खा सामुदायिक भवनमा आयोजित प्रतियोगितामा स्थानीय कलाकारहरूले डिजे बेस, टेक्नोको सांगीतिक प्रस्तुतिमा आकर्षक नाच देखाएका थिए । र्‍याम्पमा धराने मोडलहरूको क्याटवाकले थप मनोञ्जन दिएको थियो ।


प्रकाशित मिति: २०६७ फाल्गुन १६ ०८:१०

बूढो ठिटोको २२ घन्टा

सुव्रत आचार्य

फेब्रुअरी १९ को दिउँसो २ः२० बजे बंगलादेश एयरलाइन्सको जहाज त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अवतरण गरेपछि उनको स्वागतार्थ  तैनाथ आयोजक संस्थाका सदस्य तथा सुरक्षा निकायका पदाधिकारी मात्र होइनन्, विमानस्थलका कर्मचारीहरू पनि सजक भए । धेरैको हातमा 'खादा' तयार थियो । विमानबाट ओर्लिएपछि विमानस्थलको बसबाट प्रवेशद्वारसम्म आएका कैलो केश भएका अग्ला गोरा अधबैंसे देखा परे ।  उपस्थित सबैमा कसले सबैभन्दा पहिले खादा पहिराउने भन्ने प्रतिस्पर्धा नै चल्यो । प्रायः सबैले मोहनलाई आफूले खादा लगाइदिँदाको तस्बिर  उतार्न आग्रह गरेका थिए । मोहन पनि तम्तयार थिए । सबैले ती गोरा अधबैंसेलाई खादा लगाएको तस्बिर खिचेपछि थाहा भयो कि ती व्यक्ति  ब्रायन एडम्स होइनन्, उनका किबोर्ड बादक गेरी ब्रेट हुन् । गेरीलाई ब्रायन भनेर झुक्किने र अटोग्राफ लिनेहरूको घुइँचो पनि त्यहाँ देखियो ।  केही मिनेटपछि पो कालो ह्याट जस्तो टोपीमा कालै ज्याकेट तथा पिआरजी कन्सर्ट टुर लेखिएको कालो झोला भिरेका ब्रायन एडम्स  नपत्याउने तरिकाले अतिविशिष्ट कक्षमा आइपुगे । उनलाई लगाइदिने खादा कसैसँग बाँकी थिएन । त्यसैले आयोजक सिमान्त गुरुङले हात  मिलाएरै ब्रायनको स्वागत गरे । कतै त्यो ब्रायनको भीडबाट बच्ने उपाय त थिएन ?

विमानस्थलको मूलद्वारमा ब्रायनलाई क्यामेरामा कैद गर्न थुप्रै सञ्चारकर्मीको घुइँचो लागिसकेको थियो । उच्च सुरक्षा प्रबन्धका साथ सरासर  आइरहेका ब्रायन उनीहरूलाई देखेपछि टक्क अडिए र झोलाबाट सानो डिजिटल क्यामेरा झिकेर उल्टो आफैं तस्बिर खिच्न थाले । त्यसपछि  सबैलाई हात हल्लाउँदै जापनीज मित्सोका कम्पनीको बा.८च. ६३१४ नम्बरको गाढा नीलो जेड जिरो फोर कारमा सवार भएर नेपाल प्रहरीको  इस्कर्टिङसहित त्यहाँबाट हुइँकिए र माइतीघर, थापाथली, त्रिपुरेश्वर, कालीमाटी हुँदै होटल सोल्टी क्राउन प्लाजातर्फ लाग्दा रंगशालामा  मानिसहरूको घुइँचो देखेर उनले नेपालमा आफ्नो कन्सर्ट सफल हुने अनुमान लगाइसकेका थिए । ब्रायनको सवार कार आयोजकमध्येका एक  सिमान्त गुरुङले हाँकेका थिए ।

होटल सोल्टी पुग्नासाथ पञ्चेबाजासहितको टोलीले उनको स्वागत गर्‍यो । सञ्चारकर्मीहरूसंग छोटो अन्तक्रिया गरेपछि उनी होटलको  अतिविशिष्ट सुइटको बैठकमा प्रवेश गरे । सुइटभित्र आयोजकहरू तथा सुरक्षा निकायका केही पदाधिकारीसँग हात मिलाए, त्यसपछि उनी  आराम गर्न सुइटको बेडरुमतर्फ लागे । त्यतिबेला दिनको साढे तीन बजिसकेको थियो । सुइटको बेडरुममा प्रवेश गरेको केही क्षणमै एडम्स  बाहिर निस्किए र 'रुम रिप्लेस' गर्ने इच्छा व्यक्त गरे । सुइट धेरै ठूलो भएको र आफू एक्लो भएकाले होटलकै अरू कुनै कोठामा सिफ्ट हुने  इच्छा उनले देखाए । अन्ततः एडम्सका लागि भनेर सजाइएको सुइटमा उनी नबस्ने नै भएपछि होटल व्यवस्थापनले उनका लागि कोठा नम्बर  ३१६ को व्यवस्था गरिदियो र उनी त्यहाँ आराम गर्न थाले । उनको ब्यान्डका सदस्यहरूलाई क्रमशः ३१७ र ३१८ मा राखिएको थियो । उता  रंगशालामा कन्सर्ट सुरु भैसकेको थियो । हजारौं दर्शक ब्रायनको प्रतिक्षामा राजु लामा, ईश्वर गुरुङ तथा रविन तामाङका गीत सुनिरहेका  थिए । ब्रायन भने सोल्टीको कोठामा आफुलाई तयार पार्दै थिए । यसबीच उनले आफ्नो रुममा अरेञ्ज जुस मगाएका थिए ।

बेलुका ठीक साढे छ बजे ब्रायन सोल्टीको लबीमा मधुर मुस्कान छर्दै देखा परे । उनले कालो ज्याकेट, डार्क ब्लु जिन्समा कालो छालाको जुत्ता  लगाएका थिए । उनको आफ्नै 'ब्रायन स्टाइल' मा चटक्क मिलाएर केश कोरेका थिए । त्यति बेला उनी निकै तन्नेरी देखिएका थिए । गाडीमा  प्रवेश गर्ने बेलासम्म उनी कसैसँग बोलेनन् । अनुहारमा मुस्कुराहट भने जस्ताको तस्तै थियो । उनी मुस्कुराउँदा उनको अघिल्तिरको  दन्तलहरको बीचको खाली भाग प्रस्ट देखिन्थ्यो ।

नेपाल दूरसञ्चारको भवन पारी रंगशालाको उत्तर-पश्चिम ढोकाबाट ब्रायन चढेको कार रंगशालामा प्रवेश गरेपछि मञ्चमा उनी आइसकेको  घोषणा हुँदै थियो । ब्रायनलाई त्यहाँको विशिष्ट कक्षमा लगियो । केही बेर त्यहाँ आराम गर्न लगाउँदा उनको ब्यान्डका सदस्यहरू मञ्चमा  उक्लिएर सेटिङ मिलाउन थाले । ब्रायन मञ्चमा उक्लिएपछि 'क..क..क..क्याटमाण्डू' बोलको वार्मअप गीत सुनाए । कन्सर्टमा केही गीत मात्र  प्रस्तुत गर्लान भन्ने अनुमानविपरित ब्रायनले लगातार २४ वटा गीत सुनाए ।

साढे नौ बजे कन्सर्टबाट फर्किएपछि उनी होटल सोल्टीको लबीमा पुगे र आफ्ना प्रशंसकहरूसँग तस्बिर खिचाए । यस क्रममा ब्रायनले  महिला प्रशंसकहरूलाई बढी प्राथमिकता दिइरहेका थिए । ब्रायन तन बूढो भए पनि मन तन्नेरी भएका पुरुष देखिए । विमानस्थलदेखि नै उनी  विशेष गरी महिला प्रशंसकहरूसंग तस्बिर खिचाउन उत्सुक थिए । पुरुष प्रशंसकसँगभन्दा उनी महिला प्रशंसकहरूसंग केही वार्तालाप पनि  गरिरहेका हुन्थे । मञ्चमा गाउने क्रममा पनि उनले महिला प्रशंसक बृन्दा सिंहलाई नै निम्त्याए । अनि र्फकने बेलामा पनि विमानस्थलमा केही  परिचारिकासँग तस्बिर खिचाए । ५१ वर्षीय यी गायक तन्नेरी रहिरहनुको एउटा रहस्य यो पनि हुनसक्छ ।

कन्सर्टबाट फर्किएपछि रेस्टुराँ जानेक्रममा स्वीमिङ पुलनजिकैको बगैंचामा उनी निकै छिटो हिंडिरहेका थिए । अरूलाई उनको पाइला पछ्याउन  गाह्रो परिरहेको थियो । त्यसैले एडम्सले सबैलाई जिस्काउँदै भने - 'यु गाइज आर रियल्ली स्लो, वाक फास्ट' (तिमीहरू निकै बिस्तारै हिँडिरहे का छौं, छिटो हिंड)' । उनको फुर्तिलो शैलीले सबैलाई हँसाएको थियो ।

आफ्ना भान्छेलाई साथै लिएर आएका ब्रायनले खाएका परिकारहरू सोल्टी होटलको भान्छामा तयार पारिएका थिए । उनले खाना खाने बेलामा  सबैलाई बाहिर निस्कन आग्रह गरियो । उनले सोल्टीको अलफ्रेस्को इटालियन रेस्टुराँमा आफ्नै सेफले बनाएको पास्ता रातिको खानाका रूपमा  खाए । पूर्ण शाकाहारी एडम्सले खानापछि सुन्तालाको फ्रेस जुस पिए । होटल व्यवस्थापनका एक कर्मचारीले जानकारी दिएअनुसार एडम्स  निकै थोरै खाना खाँदा रहेछन् । खानाभन्दा जुस बढी पिउँदा रहेछन् र ब्ल्याक कफी पिउन उनलाई सानो कप होइन, ठूलै मग  चाहिँदो रहेछ ।  रातको खानापछि उनी आफ्नो रुममा विश्राम गर्न गए ।

बिहान रुममा सुन्तलाको जुस र केही फलफूल मगाएका ब्रायनले त्यसपछि सम्भवतः यहाँ केही खाएनन् । साढे १० बजे आयोजक टिम होटल  पुगिसकेको थियो । ब्रायन होटलका कर्मचारीहरूलाई धन्यवाद दिँदै गाडीमा चढे । अघिल्लो दिन उनी आउँदा देखिएको सञ्चारकर्मीको भीड  त्यहाँ थिएन । सम्भवतः कसैलाई पनि ब्रायन र्फकन लागेको समय थाहा नभएको हुनसक्छ ।

साढे बाह्र बजे लन्डन जाने कतार एयरवेजको फ्लाइटमा आफ्नो टिमसहित र्फकन लागेका एडम्सलाई विमानस्थलको अतिविशिष्ट कक्षमा  तस्बिर खिचाउनेहरूको हुलले छाडेन । हुलले पिछा नछोडेका कारण उनी विमानस्थलको एउटा कोठामा गै आयोजकहरूसँग कुरा गर्न थाले । अघिल्लो दिनको कार्यक्रम अत्यन्त राम्रो र सफलतापूर्वक आयोजना गरेकोमा ब्रायनले सुरेशजंग रायमाझी, सिमान्त गुरुङ, रविन गुरुङलगायत सबैलाई धन्यवाद दिए । त्यसपछि एयरपोर्टको सपिङ काउन्टरमा पस्मिनाको स्कार्फ र नेपाली टोपी लिए । आयोजकले ती सामानको पैसा  आफैंले तिरेर उनलाई उपहार दिएको बताएपछि ब्रायन निकै दंग भए र अर्को एउटा स्कार्फ पनि थपे । त्यसपछि उनले कतार एयरवेजको  लाउञ्जमा गएर कफी तथा स्यान्डबीच अर्डर गरे । त्यहाँ पनि प्रशंसकहरूले तस्बिर खिच्न नछाडेपछि ब्रायनले उनीहरूलाई भने- 'कृपया  मलाई दुई मिनेट यी खानेकुरा खान दिनुहुन्छ ?' एक कर्मचारीले हवाईजहाज उनको आगमनको प्रतीक्षामा रहेको बताएपछि उनले उठेर दुई  औंला ठड्याउँदै हात हल्लाए । अन्ततः आगामी वर्ष पर्यटकका रूपमा खुसुक्क नेपाल आएर यहाँको प्राकृतिक दृश्यमा रमाउने वाचा सहित  ब्रायनले भने- 'सी यु गाइज ।'

झलनाथलाई अब झापड हैन, फूलमाला-रेग्मी

By Salokya, on February 4th, 2011

झलनाथ खनाललाई सार्वजनिक कार्यक्रममा झापड हानेपछि देशविदेशमा चर्चामा आए सुनसरीका देवीप्रसाद रेग्मी। हिजो उनै झलनाथ माओवादी समर्थनमा प्रधानमन्त्री निर्वाचित भए। नेताको गाला कस्तो हुँदो रैछ त भनी सोध्न पुग्ने पत्रकारहरु किन चुप बस्थे र। गए उनीहरु रेग्मीलाई कस्तो लागिरहेको छ त थाहा पाउन उनको निवासमा। रेग्मीले उनीहरुलाई भने-अब झलनाथलाई झापड हैन, फूलमाला पहिर्‍याउन चाहन्छु। आफूले झलनाथ व्यक्तिलाई नभई नेताको प्रवृत्तिलाई झापड हानेको भन्दै रेग्मीले आफूले झापड हानेको व्यक्ति प्रधानमन्त्री भएकोमा निकै खुसी रहेको पनि बताए।
नभन्दै नेताको प्रवृत्तिलाई झापड हानेको भन्ने उनको दावी हिजो सही साबित भयो। हिजो संसदमा पनि झापड कै चर्चा बढी भयो। प्रचण्डदेखि प्रकाशचन्द्र लोहनीलेसम्म झापड कै कुरा उठाए।
प्रचण्डले अब पनि प्रधानमन्त्री चुन्न नसक्ने हो भने अहिले त थप्पड मात्रै हानेका छन्, भोलिदेखि बाटोमा हिँड्न मुश्किल हुनेछ, जनताले जुत्ता हान्न थाल्नेछन् भनेका थिए। उनले त्यसो भन्दा संसद भवन कसरी हाँसोमा गुञ्जिएको थियो हेर्नलाई क्लिक गर्नुस्-

यसैगरी प्रकाशचन्द्र लोहनीले ‘अहिलेसम्म त झापड रेग्मी मात्रै देखिएका छन्, यस्तै ताल हो भने थुप्रै झापड बहादुरहरु देखिने छन्’ भनेका थिए।
आजका पत्रपत्रिकाले पनि झापडको कार्टुन बनाएर पाठकलाई पेट मिचीमिची हाँस्न बाध्य बनाए। हेर्नुस् अन्नपूर्ण पोस्ट र नागरिकमा छापिएको कार्टुन-

झलनाथलाई अब झापड हैन, फूलमाला-रेग्मी

By Salokya, on February 4th, 2011

झलनाथ खनाललाई सार्वजनिक कार्यक्रममा झापड हानेपछि देशविदेशमा चर्चामा आए सुनसरीका देवीप्रसाद रेग्मी। हिजो उनै झलनाथ माओवादी समर्थनमा प्रधानमन्त्री निर्वाचित भए। नेताको गाला कस्तो हुँदो रैछ त भनी सोध्न पुग्ने पत्रकारहरु किन चुप बस्थे र। गए उनीहरु रेग्मीलाई कस्तो लागिरहेको छ त थाहा पाउन उनको निवासमा। रेग्मीले उनीहरुलाई भने-अब झलनाथलाई झापड हैन, फूलमाला पहिर्‍याउन चाहन्छु। आफूले झलनाथ व्यक्तिलाई नभई नेताको प्रवृत्तिलाई झापड हानेको भन्दै रेग्मीले आफूले झापड हानेको व्यक्ति प्रधानमन्त्री भएकोमा निकै खुसी रहेको पनि बताए।
नभन्दै नेताको प्रवृत्तिलाई झापड हानेको भन्ने उनको दावी हिजो सही साबित भयो। हिजो संसदमा पनि झापड कै चर्चा बढी भयो। प्रचण्डदेखि प्रकाशचन्द्र लोहनीलेसम्म झापड कै कुरा उठाए।
प्रचण्डले अब पनि प्रधानमन्त्री चुन्न नसक्ने हो भने अहिले त थप्पड मात्रै हानेका छन्, भोलिदेखि बाटोमा हिँड्न मुश्किल हुनेछ, जनताले जुत्ता हान्न थाल्नेछन् भनेका थिए। उनले त्यसो भन्दा संसद भवन कसरी हाँसोमा गुञ्जिएको थियो हेर्नलाई क्लिक गर्नुस्-


त्यसैगरी प्रकाशचन्द्र लोहनीले ‘अहिलेसम्म त झापड रेग्मी मात्रै देखिएका छन्, यस्तै ताल हो भने थुप्रै झापड बहादुरहरु देखिने छन्’ भनेका थिए।
आजका पत्रपत्रिकाले पनि झापडको कार्टुन बनाएर पाठकलाई पेट मिचीमिची हाँस्न बाध्य बनाए। हेर्नुस् अन्नपूर्ण पोस्ट र नागरिकमा छापिएको कार्टुन-